11. Trein uit, Vancouver in
Door: Ronald
Blijf op de hoogte en volg Ronald
11 September 2013 | Canada, Vancouver
Even een situatieschets. Bankje in de zon, aan het strand, strak blauw, 28 graden en in het bezit van een ijskoude Frappucino. Welkom in Vancouver 'del sol' of 'del mar', hoe je het noemen wil. Het is hier fantastisch!
De treinrit was wederom erg relaxed. Wel kort, een uurtje of negentien, maar aangenaam. Allereerst was het erg rustig aan boord. een groep van 30 amerikanen bleek de trein gemist te hebben en dat scheelt dus 30 druktemakers. In mijn wagon sliepen maar 3 personen, waar er normaal een stuk of 22 kunnen slapen. Dat betekent dus meer eten, meer contact met de bemanning (of beter: bevrouwing). Kortom erg gezellig. De barvrouw bedacht dat ze voor zo weinig mensen best een bierproeverij kon organiseren. En de waitress in het restaurant kwam bij het diner met twee in plaats van één tonijn biefstuk aanzetten. Tsja, zeg dan maar eens nee.
Het was ook bijzonder, qua uitzicht. Omdat zulk mooi weer was. Helaas geen wildlife. Maar wel een wolkeloos uitzicht op Mount Robson, de hoogste berg in de Canadese Rockies, net geen 4000 meter hoog (geloof ik). De treinbewoners merkte op dat dit maar enkele dagen per jaar het gevalmis. Het is dus net als met de Mont Blanc.
Na wederom een nacht van 1000 slapen, bleken we de Jasper opgelopen achterstand van een een uur ruim goed gemaakt te hebben. Jammer dat er net voor aankomst een passagier per ongeluk aan de noodrem had getrokken en we de dus een half uur stil hebben gestaan. Met het eindstation in zicht. Ondanks dat, is het een half uur eerder dan gepland dus alweer tijd voor afscheid, van de trein en van de bemanning. Zeg nou zelf; wanneer krijg je in het openbaar vervoer een enorme 'big hug' van je wagon-stewardesje? Had ik toch haar telefoonnummer moeten vragen :-)
Vancouver is wel weer even wennen, dat wil zeggen de drukte van de grote stad. De taxierit naar het hotel duurt een kwartiertje. En in dat kwartiertje heeft mijn taxichauffeur allleen maar hardop zitten bellen. En (zo lijkt het) het goed pakistaan of indier betaamt, gaat dat op met een behoorlijke hoeveelheid decibels. Maar ach, het was maar een kwartiertje. Het hotel ligt prima, aan het strand. Jawel, er is strand in de stad. Geweldig. Om de stad te leren kennen, ik heb al wat info bij de treinies ingewonnen, neem ik de hop-on hop-off bus (trolley, naar San Franciscaans voorbeeld). Het stad is heel divers, met leuke wijken om te ontdekken. Ik vraag me af of de drie dagen die ik hier ben voldoende zullen zijn.
Na een rondje over beide routes en een exploratie van het (zo lijkt het) oudste deel van de stad, Gasstown geheten, plof ik aan het einde van de middag neer aan het strand met een lekkere koude frappucino. Even relaxen. Straks lekker eten op Granville Island (ook aangeraden door de treinies).
Ik ben nu op de helft van de trip, en ik heb nog helemaal een zin om af te aan tellen.
De treinrit was wederom erg relaxed. Wel kort, een uurtje of negentien, maar aangenaam. Allereerst was het erg rustig aan boord. een groep van 30 amerikanen bleek de trein gemist te hebben en dat scheelt dus 30 druktemakers. In mijn wagon sliepen maar 3 personen, waar er normaal een stuk of 22 kunnen slapen. Dat betekent dus meer eten, meer contact met de bemanning (of beter: bevrouwing). Kortom erg gezellig. De barvrouw bedacht dat ze voor zo weinig mensen best een bierproeverij kon organiseren. En de waitress in het restaurant kwam bij het diner met twee in plaats van één tonijn biefstuk aanzetten. Tsja, zeg dan maar eens nee.
Het was ook bijzonder, qua uitzicht. Omdat zulk mooi weer was. Helaas geen wildlife. Maar wel een wolkeloos uitzicht op Mount Robson, de hoogste berg in de Canadese Rockies, net geen 4000 meter hoog (geloof ik). De treinbewoners merkte op dat dit maar enkele dagen per jaar het gevalmis. Het is dus net als met de Mont Blanc.
Na wederom een nacht van 1000 slapen, bleken we de Jasper opgelopen achterstand van een een uur ruim goed gemaakt te hebben. Jammer dat er net voor aankomst een passagier per ongeluk aan de noodrem had getrokken en we de dus een half uur stil hebben gestaan. Met het eindstation in zicht. Ondanks dat, is het een half uur eerder dan gepland dus alweer tijd voor afscheid, van de trein en van de bemanning. Zeg nou zelf; wanneer krijg je in het openbaar vervoer een enorme 'big hug' van je wagon-stewardesje? Had ik toch haar telefoonnummer moeten vragen :-)
Vancouver is wel weer even wennen, dat wil zeggen de drukte van de grote stad. De taxierit naar het hotel duurt een kwartiertje. En in dat kwartiertje heeft mijn taxichauffeur allleen maar hardop zitten bellen. En (zo lijkt het) het goed pakistaan of indier betaamt, gaat dat op met een behoorlijke hoeveelheid decibels. Maar ach, het was maar een kwartiertje. Het hotel ligt prima, aan het strand. Jawel, er is strand in de stad. Geweldig. Om de stad te leren kennen, ik heb al wat info bij de treinies ingewonnen, neem ik de hop-on hop-off bus (trolley, naar San Franciscaans voorbeeld). Het stad is heel divers, met leuke wijken om te ontdekken. Ik vraag me af of de drie dagen die ik hier ben voldoende zullen zijn.
Na een rondje over beide routes en een exploratie van het (zo lijkt het) oudste deel van de stad, Gasstown geheten, plof ik aan het einde van de middag neer aan het strand met een lekkere koude frappucino. Even relaxen. Straks lekker eten op Granville Island (ook aangeraden door de treinies).
Ik ben nu op de helft van de trip, en ik heb nog helemaal een zin om af te aan tellen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
